بازنده کیست؟

افزایش جمعیت و مهاجرت به شهرها، تغییر نوع و شرایط زندگی از شکل سنتی به شکل مدرن،ضرورت اصلاح ساختار مدیریت شهری را به دنبال داشته و به ویژه در صنعت ساختمان سبب گردیده تا جامعه امروزی را به سمت بلند مرتبه­سازی هدایت ­کند و با سرعتی پرشتاب در مسیر زندگی ماشینی قرار دهد. از این رو نیاز بازار ساخت و ساز به وسایل حمل و نقل عمودی از جمله آسانسور و پله­برقی افزایش یافته و لازمه این رشد رعایت قوانین ، مقررات و استانداردهای ایمنی است که در شماره­های گذشته به آنها اشاره و در سرمقاله شماره 65 به ضرورت تداوم و استمرار کنترل­های دوره­ای تحت عنوان بازرسی ادواری پرداخته شده است.

 بسترسازی و ایجاد فضای مناسب برای بهبود و تسریع در انجام کارها از دیگر امور مهمی می­باشد که میبایستی به آن توجه شود و یکی از موضوعات اساسی و قابل اهمیت در این قسمت توجه به نیروی کار ماهر و توان و تخصص اجرایی هریک از شرکت­های فعال در این بخش است، هرچند ایجاد عدالت و برخورداری از شرایط یکسان جزء امور بدیهی و ابتدایی هر فعالیت اقتصادی می­باشد و قانون­گذار وظیفه دارد تا با در نظر گرفتن انصاف و عدالت امکانات اولیه را به عنوان شرط لازم فراهم نماید ولی این کافی نبوده و عوامل متعدد دیگری اعم از توانگری مالی و داشتن تجهیزات و امکانات مورد نیاز، توجه به آموزش و یادگیری، بهره­مندی و به کارگیری تجربه، تعداد نیروهای ماهر و متخصص و توان مدیریت و اداره کردن افراد در سطوح مختلف، داشتن روابط عمومی قوی و ارتباطات موثر، مشخصات و آمار واقعی پروژه­های اجرا شده، تعداد خرابی، آسیب و حتی قصور احتمالی پیش آمده در طول فعالیت و بسیاری از فاکتورهای مختلف می­تواند باعث تمایز بین شرکت­ها باشد، همه اینها از دیگر نکات اساسی و مهم بابت تعیین سطح و جایگاه آنها بوده و از سوی دیگر تعدد مراکز صدور مجوز فعالیت اعم از وزارت صنعت، معدن و تجارت، سندیکای صنایع آسانسور و پله­برقی ایران، انجمن­های صنفی مرتبط و اتحادیه صنف آسانسور و الکترومکانیک تهران  از دیگر عواملی خواهد بود تا شناسایی و تصمیم گیری در گزینش را سخت تر کرده و به منظور جبران آن لازم است به دنبال راهکار و روشی مناسب برای بررسی، تشخیص و انتخاب بهینه در بین تعداد کثیر فعالان صنعت باشیم.

  در این ارتباط تجربه و سابقه کشورهای مختلف حکایت از اعتبار سنجی و یا رتبه­بندی در بین اعضای صنعت را دارد و لازم است سازمان و یا نهادهای متخصص و بی طرف عهده­دار این مسئولیت خطیر شده و هرچه سریعتر نسبت به تهیه و تدوین آیین­نامه و دستورالعمل اجرایی اقدام نمایند و لذا متولیان صنعت میبایست نسبت به انجام این مهم به فوریت عکس­العمل نشان دهند.

از دیگر موضوعات شاخص و برجسته­ای که به تنهایی می­تواند سرمقاله یک شماره مجله باشد ولی به دلیل ذیق وقت و اهمیت آن لازم دانستیم در همین شماره به آن نیز بپردازیم موضوع برگزاری نمایشگاه تخصصی صنعت آسانسور و پله­برقی ایران است.

هنوز چندسال نگذشته که در بازدید از نمایشگاه­های بین­المللی تخصصی صنعت آسانسور در کشورهای مختلف که مهمترین آنها در آلمان، ایتالیا، ترکیه و چین برگزار می­شدند، این فکر و تأسف ما را آزار ندهد که چرا آسانسور ایران با این همه پتانسیل و رشد فزاینده از وجود یک نمایشگاه تخصصی بی­بهره است و همین امر سبب گردید تا ضمن ابراز گلایه و انتقادات متعدد، برخی از مسئولان، پیشکسوتان و دست­اندرکاران صنعت به دنبال چاره­جویی و ارائه راهکار مناسبی جهت جبران این کمبود و تاخیر پیش آمده از این بابت ­باشند که پس از سال­ها پیگیری و تلاش، به همت مسئولین وزارت صنعت، معدن و تجارت و سندیکای صنایع آسانسور و پله­برقی ایران و با همکاری شرکت نمایشگاهی بانیان فردای روشن در تاریخ هفتم بهمن 1390 اولین نمایشگاه بین­المللی صنایع آسانسور و پله­برقی، بالابرها،نقاله­ها،قطعات، تجهیزات و لوازم جانبی در محل دائمی نمایشگاه­های بین­المللی تهران به مدت چهار روز برگزار شد و شوق و استقبال ناشی از برگزاری موفق اولین دوره از نمایشگاه تخصصی به عوض جبران کاستی­ها و خلاء به وجود آمده ناشی از چندین سال کم­توجهی و توقف، مسئولین برگزاری نمایشگاه را بر آن داشت که بجای پرداختن به ریشه و فلسفه وجودی برگزاری نمایشگاه تخصصی که اهم آن تبادل و انتقال دانش فنی، تجربه و تکنولوژی­های نوین می­باشد نگاه خود را به ایجاد اشتغال و سودآوری برای شرکت­های زیرمجموعه نمایشگاه معطوف نمایند و برای صنعتی که در کشورهای پیشرفته زمان مناسب بین هر نمایشگاه را دوسال یکبار تشخیص داده­اند گوی سبقت را از آنها ربوده تصمیم به برگزاری سالیانه نمایشگاه بگیریم و تا جایی پیشروی کنیم که برای سال آینده و به فاصله نزدیک به دو ماه قرار است دو نمایشگاه تخصصی صنعت را برگزار کنیم ضمن اینکه در دی ماه نیز اتحادیه صنف آسانسور و الکترومکانیک تهران مصمم به برپایی اولین نمایشگاه خود در محل بوستان گفتگو بود. که برگزاری آن به زمانی دیگر موکول شد.

از اینکه قدرت­نمایی و یا اختلاف پیش آمده بین سندیکا، انجمن صنفی و اتحادیه تا چقدر به ضرر اعضاء و فعالین در صنعت می­باشد بر هیچیکس پوشیده نبوده و این آشفتگی و تضاد ، فقط منافع عده­ای خاص و معدود را به دنبال دارد و اینکه چرا مسئولین و اعضای صنعت نسبت به این موضوع برخورد و عکس­العمل مشخصی نشان نمی­دهد جای تعجب و تفکر دارد.

به هر حال مشکل ما این نیست که؛ نمایشگاه در سئول برگزار شود یا شهر آفتاب

متاسفانه به جای آنکه مسئولین تشکل­ها به دنبال سیاست گذاری، برنامه ریزی، ارتقاء کیفی، بهبود روابط، اصلاح ساختار و رفع کمبودها و محدودیت­ها باشند به فکر زورآزمایی و اثبات توانمندی و قدرت­نمایی خود افتادند که هرکدام  برنده این بازی باشند بازنده اصلی اعضای صنعت هستند و این به معنی دوری از رسالت، وظیفه صنفی و هدفی است که در ابتدای شروع فعالیت هر تشکل متقاضیان عضویت در ترکیب هیأت مدیره به آن اشاره می­کنند ولی متاسفانه در عمل دچار روزمرگی و انحراف شده و از اهداف اصلی خود فاصله می­گیرند.

آیا وظیفه اصلی رؤسا و ارکان اصلی هیأت مدیره هریک از تشکل­های صنعت نیست که به منظور حفظ سرمایه­های ملی و منافع جمعی به دنبال نزدیکی، یک­صدایی و ایجاد اتحاد باشند.

به یاد داشته باشیم تمام کسانی که امروز در رأس امور قرار گرفته­اند در طی دوره مسئولیت، خدمتگزار و امانت داری بیش نبوده و مهم کار و نام نیکی است که از آنها به یادگار می­ماند.

زندگی صحنه والای هنرمندی ماست

هرکسی نغمه خود خواند و از صحنه رود

صحنه پیوسته به­جاست، نغمه­ها می­ماند

خرم آن نغمه که یاران به نکویی بسپارند به دل.